Ένα ιδιαίτερο ψυχολογικό τεστ

Ένα ψυχολογικό τεστ το οποίο είναι η αρχή ενός μακροσκελούς τεστ που έγινε στο πανεπιστήμιο του Καναδά από ένα κορυφαίο καθηγητή-ερευνητή ψυχολογίας (M. G. Fherner). 
Το τεστ αυτό (αν και δε φαίνεται στο σημείο αυτό) έγινε με σκοπό να αποδείξει τον επηρεασμό της δόμησης του σώματος στον ψυχισμό. 
Με πιο απλά λόγια το πόσο επηρεάζει η εξωτερική εμφάνιση τού άλλου την ψυχολογική μας διάθεση όχι ερωτικά μα σε οποιαδήποτε κατάσταση...


 
Ξυπνάτε ξαφνικά σ' ένα πολύ σκοτεινό δωμάτιο.
Το δωμάτιο είναι τεράστιο σαν ένα μεγάλο σπίτι χωρίς μεσοτοιχίες.
Δεν ξέρετε γιατί και πώς είστε εκεί μέσα. Καταλαβαίνετε ότι τα ρούχα που φοράτε δεν είναι δικά σας. Είστε πάρα πολύ ιδρωμένοι παρ' όλο που το δωμάτιο είναι κρύο και τα ρούχα που φοράτε ελαφριά. Θέλετε να φωνάξετε μα φοβάστε να το κάνετε...νομίζετε πως κάποιος θα ακούσει ότι ξυπνήσατε και θα έρθει να σας κάνει κακό.

Μένετε λοιπόν αγχωμένοι μέσα στην ένταση προσπαθώντας να εξηγήσετε κάτι έστω και το παραμικρό μα τίποτα δεν φτάνει τη λογική σας.
Tο δωμάτιο είναι πάρα πολύ σκοτεινό. Όμως στο βάθος αρκετά μακριά ένα μικρό φως απαλύνει το απόλυτο σκοτάδι από τη χαραμάδα μιας πόρτας.
Θέλετε να πάτε εκεί, έστω για ένα δευτερόλεπτο.

Κάτι μέσα σας λέει για εκεί... κάτι μέσα σας κάνει να ξεκινήσετε για εκείνο το φώς... Νιώθετε πως εκεί κάθεται ένα και μόνο ένα άτομο το οποίο αγαπάτε και ότι αυτό το άτομο έχει έρθει εκεί για ένα και μόνο σκοπό... όχι για σας λυτρώσει μα για να σας πει μία και μόνο μία λέξη και μετά να χαθεί. Δε σας πειράζει όμως αυτό... εσείς απλά θέλετε να ακούσετε αυτή τη λέξη, αυτή η λέξη θα είναι η λύτρωσή σας, αυτή η λέξη θα σας διώξει κάθε φόβο…

Ποιό άτομο θα θέλατε να είναι αυτό?

Ποία λέξη θα θέλατε να ακούσετε από το στόμα του?

Τι ρούχα φαντάζεστε ότι φοράτε?

Πώς φαντάζεστε το δωμάτιο?

Έξω τι είναι μέρα ή νύχτα?

Γιατί βρίσκεστε εκεί?

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ο σεναριογράφος λοιπόν μας τοποθετεί σε μια σκοτεινή κατάσταση, αποσκοπώντας έτσι να τονίσει μια μοναδική στιγμή της "ζωής" μας: Την αμέσως πρώτη μετά το τέλος της.
Ναι λοιπόν βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο του θανάτου μας.  Για κάποιο λόγο έχουμε πεθάνει(το δωμάτιο είναι κρύο μα δε κρυώνουμε), Ξέρουμε ότι κάτι δε πάει καλά όμως δεν έχουμε την νοητική υποδομή να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν είμαστε φορείς έντονων αναμνήσεων παρά μόνο συναισθημάτων επιβίωσης και προσαρμογής στο νέο μας περιβάλλον.  Κάθε ψυχική μας δύναμη λειτουργεί μόνο για τον εγκλιματισμό και τη νόηση της νέας μας κατάστασης.
 


ΤΟ ΑΤΟΜΟ
Ο σεναριογράφος λοιπόν εδώ γίνεται καλός μαζί μας προσφέροντας μας μια μοναδική ευκαιρία. Τη συνάντηση ενός πολυαγαπημένου μας προσώπου.  Κάνοντας μας έτσι να ξεχαστούμε από κάθε τι τρομακτικό και πρωτόγνωρο που συναντάμε στο νέο μας περιβάλλον.  Όλοι έχουμε την αίσθηση ότι είναι η τελευταία φορά που αντικρίζουμε αυτό το άτομο μα όπως οι περισσότεροι θα καταλάβατε και θα νιώσατε αυτό δε μας ενοχλεί, δε μας στενοχωρεί. Μια του λέξη μόνο μας φτάνει να μας κάνει να ξεχαστούμε από όλο αυτό τον εφιάλτη και να νιώσουμε αδιαφορία για κάθε τι που πρόκειται να συναντήσουμε. Αυτό το άτομο λοιπόν είναι το άτομο που αγαπάμε ή εμπιστευόμαστε η και τα δύο όσο κάθε τι στη ζωή μας.  Είναι το μοναδικό άτομο που θα θέλαμε να συναντήσουμε σε αυτή τη στιγμή της καινούριας μας "ζωής" έστω και για μια μόνο φορά…


Η ΛΕΞΗ
Όσο καλός γίνεται μαζί μας ο σεναριογράφος λοιπόν τόσο σκληρός μετατρέπεται περιορίζοντας την επαφή μας με το αγαπημένο μας πρόσωπο σε μια μόνο λέξη…

Οι λέξεις λοιπόν που είπαμε δηλώνουν τα έξης:

1. Κάτι που λαχταρούσαμε να ακούσουμε από το συγκεκριμένο πρόσωπο μα οι εγωισμοί ή άλλες συνθήκες της καθημερινότητας του απαγόρευαν να ξεστομιστεί...
2. Κάτι που ακούγαμε και νιώθαμε καθημερινά από το συγκεκριμένο άτομο και μας άρεσε τόσο που μας έκανε να ζούμε μόνο γι αυτό ώστε να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα θελήσουμε να πάρουμε μαζί μας.
3. Κάτι που θα έπρεπε να είχαμε πει εμείς στο συγκεκριμένο πρόσωπο μα δεν το είπαμε ποτέ…(Τα άτομα της περίπτωσης 2 είναι και οι πιο ευτυχισμένοι)


ΤΑ ΡΟΥΧΑ
Τα ρούχα που φανταζόμαστε ότι μας συνοδεύουν λοιπόν στο θάνατο μας εκφράζουν το οικονομικό επίπεδο της βιολογικής μας ζωής... ή ακόμα και το πόσο "κακομαθημένοι" ήμασταν ως "ζωντανοί".
Άλλοι αδιαφορούν αν στη κατάσταση που βρίσκονται θα είναι γυμνοί, ξεσκισμένοι, σκονισμένοι και άλλοι φαντάζονται τον εαυτό τους με μεταξωτά λευκά φορέματα, φτερά κ.α. τέτοια...



ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Το δωμάτιο είναι ένα κομμάτι δύσκολο να περιγραφεί…
Έχει να κάνει με την συνειδησιακή μας ισορροπία…
Δηλώνει με ένα ξεχωριστό τρόπο το καλό και το κακό μέσα μας. Το δωμάτιο είναι το αποτέλεσμά των τύψεων μας ως ζώντες άνθρωποί. Δε μας ανέφερε κανείς ότι το δωμάτιο είναι τρομακτικό γεμάτο υγρασία και ανατριχιαστικά αντικείμενα.  Το μόνο που αναφέρθηκε είναι σκοτεινό όπου σκοτεινό δε σημαίνει και τρομαχτικό. Ένα αρμονικό σκοτάδι δεν είναι φρικιαστικό...
Έτσι λοιπόν καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές του ανησυχίες κατατάσσει τον εαυτό του στο ανάλογο δωμάτιο.

ΜΕΡΑ Η ΝΥΧΤΑ
Θέλοντας ο καθηγητής να κατανοήσει τη λαχτάρα μας για τη ζωή επινόησε την κατάσταση του φωτός εκτός δωματίου...
Το "έξω" λοιπόν είναι η ΖΩΗ... οποίου το μυαλό έπλασε τη ζωή φωτεινή (δηλ ημέρα) δηλώνει πως η ζωή του είχε νόημα και σκοπό και νιώθει πως είναι αδικημένος να είναι κλεισμένος στο σκοτάδι... Όποιου το μυαλό ενέπλασε το σκότος πρέπει να βρει περισσότερα ενδιαφέροντα στη ζωή του.... Είναι σαν να μην είχε διαφορά η μία κατάσταση από την άλλη.  Σαν να λέει: Ε σιγά δεν άλλαξε και τίποτα…

ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΚΕΙ...
Αυτό το κομμάτι έχει να κάνει καθαρά με την αξιολόγηση της φαντασίας του καθενός.  Δεν υπάρχει ερμηνεία για τις απαντήσεις αυτές και αποσκοπεί μόνο στη λειτουργία της σκέψης…